surarkan, salqi qovoqlarini lipillatib Muyassarga qarab qoʻyadi. Burushiq yuzi oqarib ketganday boʻladi: — Qirq sakkiz kilo... Mazangiz yoʻq-ku, kelin! Muyassar uning nimaga shama qilayotganini bilib gʻijinadi. «oʻyin-kulgidan boʻshamay qolding», demoqchi-da!
U bir gap bilan qayirib tashlagisi keladi-yu, yoshini hurmat qilib, oʻzini tiyib qoladi. «Mayli, — deb oʻylaydi paxtani xirmonga agʻdara turib. — Bu odamning odati shu. Yuz yil asal bilan boqsangiz ham ogʻzidan shirin gap chiqmaydi».
Qizlar kattakon qayragʻoch soyasida, hovuz labida oʻtirib, tushlik qilishadi. Qayragʻoch shoxlarida yuz-yuzlab chumchuqlar chirqillaydi. Qayoqdandir shamol kelib, hovuz yuzidagi mayda-mayda jilolar yelkasiga minib oladi.
Orqa tomondan mashina signali eshitiladi.
— Rais buva kelyaptilar! — deydi qaysidir qiz qoʻngʻirokday ovoz bilan.
Baland boʻyli, qotma, ammo tetik rais ochiq chehra bilan hayqiradi:
— Hormanglar, qizlar!
Qizlar quvnoq salomlashishadi.
— Barakalla, qizlar! Yashanglar. Plan toʻlgan kuni hammangizni Toshkeshta — tomoshaga olib boraman.
— Naq Toshkentning oʻzigami? — deydi orqaroqda oʻtirgan qizlardan biri ishonqiramay.
— Naq Toshkentning oʻziga!
— Panoramaga ham tushamizmi? Rais begʻaraz qahqaha uradi:
— Oʻsha panoramaga tushamiz-da!
Rais yaxshi odam. Chindan ham har yili qizlarni bir-ikki marta shaharga — teatrga olib boradi.
— Qani, — deydi u hammaga bir-bir qarab. — Kim eng yaxshi ishlasa, oʻshani kelin qilaman. Xohlasa, mexanizatorlar kursiga joʻnataman.
Hovuzda kosasini yuvayotgan qop-qora qiz — e’tibor yelkasi osha oʻgirilib qarab, bijir-bijir qilib gapirib tashlaydi:
— Oʻzi bitta oʻgʻlingiz bor, qaysi birimizni kelin qilasiz. Uyam boʻlsa shaharda oʻqiydi. Kim bilsin, hali bola-chaqasini boshlab keladimi.
Hamma qah-qah urib kuladi, rais ham...
... Yana oʻsha paykallar, chanoqlar, paxtalar... Muyassar yana ishga shoʻngʻib ketadi... Qoʻllari yana chanoqlar ustida oʻynaydi.
Oqshom shafagʻi yuziga kul tortganida paykaldan chiqishadi. Muyassar uyga qaytishdan oldin kanal boʻyiga keladi: sigirga oʻt yulish kerak. Muyassarning yonginasida chigirtka nagʻmasini boshlaydi. Oromli sukunatni chuqurlashtirib, uzoq tinimsiz chirillaydi. Suv yuzida baliq sakraydi. Choʻlp etgan ovoz eshitiladiyu yana sukunat quyilib keladi. Allaqayoqdan uchib kelgan baliqchi qush suvga shoʻngʻiydi. Shu ondayoq qiyqirib havoga koʻtariladi. Muyassar qirgʻoqda oʻsib yotgan barra maysalarni shart-shurt yulishga tushadi. Allanechuk qadrdon, mast qiluvchi koʻkatlar isidan boshi aylanib ketadi. Suv yuzi qop-qorayib qoladi. Eng avval uygʻongan shoshqaloq bir yulduzcha kanal suviga shoʻngʻiydi. Goh jilolarda koʻmilib ketadi, goh yana qaytib chiqadi.
Orqa tomondan mototsiklning gurillagan tovushi eshitiladi. Mototsikl sukunatni tilka-pora qilib yaqinlashadi-da, uning yonginasida taqqa toʻxtaydi. — Yana kolxozning oʻtini yulyapsanmi? Muyassar qayrilib qaramasdanoq taniydi. Oʻsha — Shoqosim aka. U sekin boshini koʻtarib qaraydi. Tabelchi mototsiklining egaridan tushgisi kelmay, bir oyoqlab yerga tiralib turgan boʻladi. Muyassar uning yuzini gʻira-shira qorongʻida aniq koʻrmasa ham, qovoqlari pir-pir uchib turganini payqaydi.
Bu odam shunday oʻzi: otdan tushsa ham, egardan tushgisi kelmaydi. Bir vaqtlar rais boʻlgan edi. Unda Muyassar qizaloq edi. Bir kuni sigiri paxtazorga tushib ketgani uchun Qoravoy taqachining toʻqqiz yashar oʻgʻlini oʻlar holatda doʻpposlagan.
Shoqosim aka haliyam oʻsha kunlarini qoʻmsaydi. Menga odamlarning dimoq-firogʻi emas, paxta kerak, deydi. Muyassar bu safar ham olishib oʻtirmay, qishloqqa qaytadi.
U endi oʻchoqqa olov yoqqanida eshikdan ola sigir moʻ‘rab kirib keladi. Muyassar gullarni payhon qilib tashlamasin, deb darrov arqonlaydi. Kattakon sirli chelak yani iliq, serkoʻpik sutga toʻladi.
Muyassar buzoqchani yechib yuboradi.
Taom pishgandan keyingina Muyassar qattiq to-liqqanini sezadi. Uch-toʻrt jazni ogʻziga soladi-yu, tovoqni berkitib qoʻyadi. «Hali Alijon akam kelsa, birgalashib ovqatlanamiz».
Lekin Alijon hali-beri qaytmasligini oʻzi ham biladi. Terim kunlari shofyorlar kecha-kunduzning farqiga bormay qolishadi.
Guzar tomondan baland muzika ovozi yangraydi. «Klubda kino boʻlyapti, — deb oʻylaydi Muyassar jimgina quloq solib. — Qanaqa kino ekan?»
U uyiga kirib, elektr yoqadi. Burchakdagi toshoynaga oʻzini soladi. Qora qosh, qora koʻz, moʻ‘jazgina qiz unga qarab jilmayib turadi. Birdan uning shoʻxligi tutib ketadiyu oʻzining aksini oʻzi masxara qila boshlaydi. Tilining uchini chiqarib, boshini likillatib qoʻyadi. Keyin mayin jilmayib, oyna tokchasidagi upani oladi. Upaga botirilgan paxtani yuziga yaqinlashtirishi bilan toʻxtab qoladi.
«Yana qoʻlim yorilibdi», gʻoʻzapoya tirnab tashlagan qoʻllariga qaraydi. Tagʻin jilmayib qoʻyadi. Mana shu nozik, chayir barmoqlari, tiqmachoqday qoʻllari bilan allaqachon oʻziga haykal bitgulik ishlar qilib qoʻyganligi, bugun ham oʻsha haykalga yana jilo bergani uning xayoliga ham kelmaydi.
Keyin uxlab qolishdan choʻchib, yechinmasdan oʻrniga choʻziladi, kuta boshlaydi. Ana, koʻchadan mashina ovozi keldi. Muyassar ildam qaddini rostlab oʻtirib oladi. Motor tovushi kuchaya-kuchaya yaqinlashadi-da, yana sekin-sekin uzokdashib ketadi. «Yoʻq, Alijon akam emas, Idora tomonga oʻtib ketdi-ku».
U shiftta tikilib uzoq yotadi. Lekin endi motor ovozi kelmaydi. Itlar akillamaydi. Bedana ham sayramaydi. Qishloqni uyquning sukunat toʻlqinlari oʻz bagʻriga oladi.
Faqat qaerdadir — uzoqda alla eshitiladi. Qaysidir ona oʻz kichkintoyining boshida qoʻshiq aytyapti. Muyassar shirin jilmayib qoʻyadi. Mana, bir yildan keyinmi, ikki yildan keyinmi oʻzi ham ona boʻladi. Oʻshanda oʻzi ham shunaqa sokin kechalarga jon kiritib alla aytadi. Bir vaqtlar ayasi kenja ukasiga alla aytayotganida quloq solib oʻrganib olgan.
Uyqu uning ham kipriklarini aldab-aldab qovushtirib ketadi. Muyassar toliqqan oyoq-qoʻllarini yozgancha, dong qotib uxlab qoladi.
U tush koʻradi. Tushida jajjigina qizaloq emish. Oʻrikning shoxiga arqon tashlab argʻimchoq uchayotganmish. Oʻrik qiygʻos gullaganmish. Argʻimchoq har silkinganida uning boshidan bir dunyo gul sochilarmish. Argʻimchoq borgan sayin qatiqroq lopillarmish. U borgan sayin balandga, osmon-falakka chiqib tusharmish. Yer ham, osmon ham, argʻimchoqning arqoni ham — hammayoq gul emish. Oqish pushtigul emish. U xandon urib, qiyqirib-qiyqirib kularmish. Koʻzlaridan yosh chiqib ketarmish...
U tush koʻradi. Ammo oy fonusining piligini pasaytira boshlaydi.

Kunchiqar tomonda osmon sutday oqish rangga kiradi. Yangi kun boshlanadi.