shunaqa... – uning ilk ingrashi xonani to‘ldirdi.
Uning bu ohangi devor ortiga — Sofiya eshitadigan darajada aniq yetdi.
Sofiya divanga orqasini tirab, oyoqlarini ko‘targan holda Romanni harakatlaridan zavqlanardi. Roman har harakatda chuqur nafas olib, uning ko‘kraklarini tishlab ezar, belini kuch bilan silkitar edi.
— Meni unutmagin... bu kecha bizniki... – dedi Sofiya.
U ingradi. Nafasi titradi. Ovozi baland bo‘ldi. Shu payt devor ortidan kelayotgan Miraning tovushini eshitdi.
Sofiya boshini burdi.
— Ular... – dedi u Roman qulog‘iga – ular bizni eshitadi...
Roman asta jilmaydi:
— Unda ovozingni eshitgudek qilaman.
U harakatni kuchaytirdi. Zarba chuqurlashdi. Sofiya "AAHHH!" deb chinqirdi.
Devor orqasidan baland ovozlar almashina boshladi.
Miraning ingrashi — Romanning harakati bilan to‘qnashadi.
Sofiyaning faryodi — Samirning zarbalariga turtki bo‘ladi.
Har biri — bir-biridan ustun bo‘lishni istaydi.
Samir Mirani orqasiga o‘girib, dog style pozasida, kuch bilan tiqib sikardi. Barmoqlari bilan ko‘kragini ezdi, belini tortdi. Har bir harakatda ingragan Mira:
— Men... seni his qilgim keladi... ohhh...
Samir boshanishga yaqinlashdi. Ammo... devor ortidan kelayotgan Sofiyaning faryodi uni tutib qoldi.
— Eshetdingmi? – dedi u.
— Ha, – dedi Mira. – Men... sendan ko‘proq narsa xohlayman. Ko‘rsat, Samir...
Va u yana kuchaytirdi.
Roman Sofiyani o‘ziga o‘girdi. Yotoqning chetiga o‘tqazdi. Uni tizzasiga o‘tkazib, ustiga chiqdi. Asbobini yuqoridan pastga siljitib kirganida, Sofiya ingrab “ooohhhh... Roman!” deb chinqirdi.
Roman uni o‘pdi, so‘ng:
— Devordagi tovushlar senga yetadimi?
— Yetmayapti. Ko‘proq... kuchliroq... – dedi Sofiya, ko‘zlarida yumib.
Roman uni yotqizib, sonlarini ajratib, kuch bilan sikib, har zarbada unga:
— Bu sening tanloving edi... bu — bizning sevgimiz...
Har bir zarbada devor silkinayotgandek edi. Ichkarida — ikki tananing qarsillagan zarbasi, nam tovushi, va ohangli ingrashlar.
So‘ng... ikki xonada bir vaqtning o‘zida ikki faryod eshitildi.
Mira va Sofiya... ikki ayol bir vaqtda, ikki erkak tomonidan qoniqtirildi.
Samir va Roman — har biri boshanib, tanasini titratib bo‘shashdi.
Tana sukunatga o‘tgan, ammo yurak — hali ham portlayotgan edi.
Soat tungi 02:31.
Ikki xona. Ikki to‘shak. Ikki ayol. Ikki erkak. Bir to‘lqin.
Devor ortidan kelayotgan ingrashlar birdaniga kuchaydi. Biri balandroq, ikkinchisi undan o‘tishga urinayotgandek. Harakatlar ko‘paydi, nafasing yetmay qolayotgandek bo‘ldi.
Mira Samir ustida, belini egib, u bilan bir tana bo‘lib, har bir zarbada kuchli nafas chiqarardi. Barmoqlari to‘shakka qattiq yopishgan, oyoqlari qaltirab silkinardi. Ko‘zlari ochiq — shiftga tikilgan. Ichida portlash yaqin.
– Samir... men... men.. hozir... hoziiiirr...
Samirning zarbalari kuchaydi. Uni belidan qattiq tortdi, asbobini chuqurroq tiqdi. Tanalar bir-biriga urilardi. Har harakatda — ho‘l tovush, ter, va titroq.
Mira birdan:
— AAAHHHHHH...! — deb chinqirdi.
Orqa qismidan tortilgan, ichiga chuqur kirgan asbobidan u chinqirdi. Boshini orqaga otib, lablarini tishlab, ko‘zlari ochiq, nafaslar uzilgancha, butun tanasi bilan bo‘shashdi.
Uning sonlari titradi. Nafas to‘xtab qoldi. Keyin birdan kuchli “ahhh” bilan tana bo‘shadi. Samirning asbobi haqi hali hamon amida edi.
Mira va Sofiya — ikkalasi ham hozir butunlay bo‘shagan. Biri divan ustida, biri yotoqda. Sochlar chalkash, terli tanalar, titroq sonlar, jim ko‘zlar.
Samir va Roman — haliyam harakatdan so‘ng nafas olar, ammo ichida yong‘in davom etardi. Yurak — hanuz urar. Nafas to‘xtagan, ammo yurak — hali to‘xtamagan edi.
Yuraklar endi jismda emas. Endi ular boshqa darajada urayotgan edi...
Tunda haliyam sokinlik. Biroq uying ichida nafaslar yangrayapti. Yotoqdagi tanalar, ehtirosdan keyingi jimlik ichida entikib yotgan ikki ayol.
Mira – yuztuban, belidan pastga hech narsa yo‘q, to‘shakda yonboshlab yotardi. Sochlari yelkaga to‘kilib tushgan. Ko‘zlari yumuq, lablari ohang ichida.
Sofiya – divanda, tizzasini bukib, chalqancha holatda, bir qo‘li ko‘kragida, bir qo‘li sonida, belida Romanning issiqligi hali ham sezilib turardi.
Roman asta ko‘zini ochdi. Nafasi hali tiklanmagan. U asta o‘rnidan turdi. Faqat tursikda. Sochlari chalkash — ichki yengillik bilan to‘la.
Samir ham yotoqda Mirani quchoqlab yotar edi. Ammo u ham asta o‘rnidan turdi. Miraning yelkasi, tizzasi ochiq. Uning ustidan sirg‘alib chiqdi. Faqat tursikda.
Ikkalasi ham uy ichida tovushsiz yurdih, hech qanday shoshilishsiz. Go‘yoki har ikkisining yuragi bir vaqtning o‘zida uyg‘ongan edi.
Balkon eshigi ochildi. Roman va Samir – ikki erkak – yonma-yon chiqishdi. Har biri qo‘lida bitta sigaret. Hech nima demasdan o‘t yoqishdi.
Yonlarida faqat shamol. Tepada to‘lin oy.
Ular jim. Faqat tutun yuraklaridagi so‘zlarni havoga olib chiqardi.
Samir sigaretni og‘zidan olib, ufqqa qaradi.
Roman esa, balkondan orqasiga — ochiq eshiklarga qaradi. Mehmonxona – ochiq. Divan — yoritilgan. Va u yerda... yalang‘och holatda, bir tizzasi egilgan, bir qo‘li ko‘kragida yotgan Sofiya ko‘rinardi.
Qarasam... Mira ham asta o‘zini buribdi. Yostiqqa yuz qo‘ygancha, yarim ochiq tanasi bilan unga qarab yotardi.
Ikkala ayol ham ularni ko‘rdi. Ko‘zlari yumuq emas edi.
Ko‘zlar to‘qnashdi. Bir soniya... va so‘ng:
Sofiya jilmaydi.
Mira jilmaydi.
Roman va Samir esa sigaretni yana og‘ziga oldi. Nafas oldi.
Yuraklar urmay qo‘ymadi. Ular tanlov qilgan, va tanlangan insonlar edi.
Javob berilmagan savol qolmadi. Ular — o‘z haqiqatining yakunida edi.
Yengil shamol ko‘ylaklar ustidan emas, yurak ustidan o‘tdi.
Tamom. E'tiboringiz uchun raxmat!

By S.A.