qo‘shilgan chang, uzoq yurganlik belgisi edi. Orqasidan tushgan Sofiya — ko‘zlari yerni kovlab kelardi. Ko‘ngli bo‘sh edi. O‘q yutishga kelayotgandek edi go‘yo. Samir esa mehmonxonaning burchagida allaqachon o‘tirgan, jim. Boshini biroz egib, har bir harakatni ichkaridan tomosha qilayotgandek ko‘rinardi.
Eshik ochildi.
– Salom... – dedi Roman. Ovozi past, istihola bilan.
Mira bosh irg‘ab, stulga ishora qildi.
– O‘tiringlar.
Stol atrofida to‘rttasi o‘tirishdi. Suv shovullamaydi. Hatto soat ham go‘yoki urmay qolgandek edi.
Nihoyat, Samir jimlikni buzdi:
– Yaxshi, sizdan hech kim kechirim kutmayapti.
Mira qaradi. Keyin, unga to‘g‘ri qarab turgan Roman so‘z boshladi:
– Men... men birinchi aytaman.
Hammaning ko‘zi unga tikildi.
– Mendan xafa bo‘lishingni tushunaman, Mira. Ammo bu narsa... Sofiyaga nisbatan tuyg‘ularim... ular oddiy hirs emas. Men bu tuyg‘udan qochishga urindim. Men xohlamadim... lekin...
U yutindi.
– Men uni sevib qoldim. Bilaman, bu qanday eshitilishini... lekin men chindan ham sevaman.
Mira uning ko‘ziga qaradi. Nigohi o’tli, ularda Sofia ko’rinar edi.
Sofiya ko‘zlarini yumib, chuqur nafas oldi. Keyin asta, titroq bilan gapira boshladi:
– Men... bilaman, siz meni kechirolmaysiz. Ona, men... qornimdagi bola Samirniki emas. Romandan. Faqat... bu bilan kimnidir yo‘qotish niyatida emasman. Faqat yolg‘on bilan yashagim kelmadi.
Mira bir zum yuzini burdi. Ko‘zlarini to‘xtovsiz stakanga qaratdi. So‘ng sekin boshini ko‘tarib, sokin, lekin qattiq ovozda so‘z qildi:
– Yaxshi. Endi mening navbatim.
Samir unga yonidan qaradi.
Mira sekin, so‘zlarini tanlab dedi:
– Shu vaqt ichida men o‘zimni o‘lik kabi his qildim. Ammo... meni hayotga qaytargan odam ham bor edi.
U Samirning qo‘lini sekin tutdi.
– Bu inson... meni tingladi. Mening yonimda bo’ldi va eng muhimi — meni inson ekanligimni his qilishimga sababchi bo‘ldi.
Roman chuqur yutindi. Ko‘zlari yerga tushdi. Sofiya esa, o‘zini ushlab, qimirlamay qoldi.
Samir og‘ir, ammo tiniq ohangda gap qildi:
– Men Mira bilan birga bo‘lishni istayman. Uni himoya qilmoqchiman.
Mira davom etdi:
– Biz sevgi bilan boshlamaganmiz. Balki ehtiyoj, bo‘shliq, tushunishdan... lekin endi... bu tuyg‘u haqiqatga aylangan.
Xona jim. Na bir nafas, na bir so‘z.
Sofiya asta:
– Men… bilmadim…
Roman esa sekin boshini irg‘ab dedi:
– Men ham hech kimdan kechirim kutmayman. Lekin, rost gap uchun rahmat.
Mira asta bosh irg‘ab:
– Bugun kimdir ketadi, kimdir qoladi. Bu hayot. Nafrat qilmayman. Ammo kechirmayman ham. Shunchaki — qabul qilaman.
So‘zlar tugadi. Yuraklar jim turdi. Uchrashuv — nihoyasiga yetgandi.
Tun
Tashqarida yengil shamol. Hamma ko‘chalar jim, lekin bu ikki xona ichida — yuraklar hali uxlamagandi.
Mira qahva ustida Samir bilan suhbatda. Yuraklar yaqin. O‘tmish og‘ir, lekin yurak endi harakatga tayyor. Samir unga tik qaraydi, u esa charchagan, ammo ko‘zlari bilan uni tinglardi.
— Men senga bir narsa aytmoqchiman, — dedi Samir asta. — Men hali hech kimga bu darajada suyanmaganman.
Mira unga yonboshladi. Yelkasiga boshini qo‘ydi.
— Men esa... sen bilan birinchi marta o‘zimni tirik his qildim.
Ular sekin o‘rinlaridan turishdi. Xona yengil chiroqda. Ular sekin yotoqxonaga o‘tishdi. O‘sha zahotiyoq — devor ortida, mehmonxonadagi eshikdan shivirlovchi ovozlar eshitila boshladi.
Romanning ovozi:
— Men seni sevaman...
Sofiyaning ingragandek ohangi:
— Men ham seni sevaman...
Mira to‘xtadi. Samir ham. Ular bir-biriga qaradi. Eshitishardi. Yuraklar g‘alayonli.
— Boshqa xonada ular... – dedi Mira, o‘zini ortga tortayotgandek.
— Bilsam ham, seni istashimni to‘xtata olmayman, — dedi Samir. — Endi orqaga yo‘l yo‘q.
Mira unga qaradi. Ko‘zida bir nechta tuyg‘u aralash: og‘riq, g‘urur, ishtiyoq... va tayyorlik.
Ular birga to‘shakka yotishdi.
Yotoqxona yarim qorong‘i. Yon chiroqdan tushgan iliq nurlar devorlarda soya o‘ynatardi. Ular jim. Faqat yurak urishi eshitilar, go‘yoki xonaning yuragi ham ular bilan birga urayotgandek edi.
Samir asta Miraning oldiga bordi. Uni yuzidan ohista silab, sochlari orasidan lablariga yetdi. O‘pish — uzoq, ho‘l, cho‘zilgan edi. Mira bu o‘pishni yuragida his qildi. Bu shunchaki lab tegishi emas — bu sinish, va undan keyingi ichki yechilish edi. Samir uning bo‘yinlarini o‘pdi. Ust-ko‘ylagini sekin yecharkan, qo‘llari titradi — hayajon emas, istak edi bu. Har bir ochilgan joy — yangi maydon, yangi sezgi. Miraning ko‘kraklari ochilganda Samir ularni ikkala kafti bilan ushlab, birin-ketin lablariga olib bordi. U ularni shunchaki emib emas — ehtiros bilan yalab, tilining uchini aytmas zarracha singari aylantirar, har tishlaganda Miraning yengil ingrashi eshitilardi.
– Menga shuni ber... butunlay... – dedi Samir, past, bo‘g‘iq tovushda.
Mira javoban unga belini tirab, tizzalari orasini yengil ochdi. Samir yotoqqa tizzalab chiqib, sekin tursigini pastga tushirdi. Uni asta tizzasidan ushlab ko‘tarib, tilining uchi bilan ichki sonlariga tegdi.
Mira "aaahh..." deb titradi. Qo‘llari yelkalarga yopishdi. Samir asta pastga, ichkariga kirar, lablari uning asaldoniga tegdi. Tili u yerda aylanar, pastga bosilar, har turtishda Miraning og‘zi ochilib, ingragan ovoz chiqardi.
– Uff... Samir... iltimos...... – dedi Mira nihoyat, tomirlari tortilib.
Samir ustiga chiqdi. Asbobini unga tekkizdi. Unga to‘liq qarab:
– Men seni sevaman – dedi.
Va bir zarb bilan ichkariga tiqdi.
Mira "aaahhh—!" deb og‘iz ochib titradi. U o‘zini bu darajada to‘lib ketgan, ichkaridan to‘la qondirilgan holda his qilmagan edi.
Samir har harakatda chuqur tiqar, sonlarini qattiq ushlab, ichkarida tebranar edi. Mira har zarbada harakat bilan javob qaytarar, sonlarini yuqoriga ko‘tarib, belini egardi.
– Meni... bu kechani... eslab qol... – dedi Samir.
– Bu kecha... hayotimdagi eng qadrlisi... – deb javob berdi Mira.
Ular harakatni davom ettirishdi. Samir uni ustiga o‘girib, orqasiga olib, dog style holatga o‘tkazdi. Tizzasiga tiralgan Mira og‘ir nafas olar, u esa orqasidan tiqar, ikki qo‘li bilan ko‘kraklarini ushlab, ularni ezib, titratardi.
Miraning ingrashi devorga urilar, devor ortidagi Sofiya va Roman esa bu ovozni to‘liq eshitayotgan edi.
Ular eshitar... va javoban kuchayishar...
Samir asbobini chiqarmagan holatda boshanishga yaqinlashar, Miraning ichki ingragani:
– Ichimga... to‘k... men sendan qochmoqchi emasman...
Samir oxirgi zarba bilan ichkarida boshanib, nafasini bo‘shatdi. Qo‘llari orqasida. Boshini Miraning yelkasiga qo‘yib, ko‘zlarini yumdi.

Divanda birga yotib qoldilar. Nafaslar endi bir-biriga mos urilar edi. Bir necha daqiqa — faqat yuraklar so‘zladi.
Mira ko‘ylagini yechgancha yotoqda yonboshlab yotar edi. Samir uning yelkasidan o‘pib, lablarini sekin pastga sirg‘alay boshladi. Har bir o‘pish — ishtiyoq, yurakdan chiqqan istak edi. Mira uni tizzalari bilan quchib, asbobini qo‘llari bilan tutdi.
— Meni to’ydir... bugungi kechani oxirigacha... – dedi u nafas ichida.
Samir uning ustiga chiqdi. Asbobini ho‘l asaldoniga tekkizib, ichkariga birdaniga tiqdo. Mira titradi.
— Aaahh... ha...