o‘tirgan. Uning ko‘zlari qop-qorong‘u ehtirosda. Lablar orasida oqayotgan suyuqlik, pastga tomayotgan quyuqlik, ko‘zidagi extiros... Va hammom eshigida – Mira. Uning ko‘zlari bir necha soniyaga butunlay qotib qoldi. Orqasida esa – Samir. Qo‘lida pichoq. Roman bir lahzaga qotib qoldi. Sofiya esa hali nima bo‘layotganini tushunmay, og‘zida asbob bilan boshini burdi.
– Onajon...?!
Mira chinqirib yubormadi. Faqat bir qadam tashladi. Sofiyaning oldiga bordi. Uning yuziga qarab, hech qanday so‘zsiz... qattiq tarsaki tushirdi.
– Meni endi ona deb atama. Yo’qol…….... – dedi Mira sovuq, so‘zsiz, muz ohangda.
Samir bir narsa deyishga urindi. Ammo kerakmas edi. Barchasi aytilgan edi. Sofiya yig‘lab yubordi. Roman qimirlay olmadi.
– Chiqib ketinglar. Ikkalang ham. Hozir. Shu zahoti. – dedi Mira. Roman so‘zsiz kiyimini oldi. Sofiya shalviragan holatda yurdi. Eshik yopildi. Ichkarida – faqat Mira va Samir. Tashqarida – ikki yalang‘och jasad singari Roman va Sofia qoldi. Xona ichida hali ham og‘zaki aloqaning nam, iflos tovushlari aks-sado berayotgandek edi. Ammo ular allaqachon chiqib ketgan. Faqat Mira va Samir qolgandi. Mira jim o‘tirardi. Divanning chetida. Qo‘llari sonlariga mahkam bosilgan. Labini tishlagan. Ko‘zlari shiftga qadalgandi. Ammo... ko‘zlarida yosh to‘lib chiqayotganini yashira olmayotgandi. Samir unga yaqinlashmadi. Faqat tikilib qaradi. Sekin o‘zini oldi. Qadam tashladi. Divanning yoniga o‘tirdi. Qo‘li bilan sekin Miraning yelkasiga tegdi.
– Mira... men... afsusdaman.....
Shu payt Mira birdan yuzini burib, to‘satdan yig‘lab yubordi. Ovozsiz emas, yurakdan chiqqan, og‘ir, yillar davomida to‘planib qolgan qiyinchiliklar, xiyonatlar, yolg‘onlar, va kechirimsizliklarning faryodi edi bu.
– Samir... men ularni ... qanday sevganman... qanday ishonib, o‘zimdan kechganman ular uchun harakat qildim... Evaziga endi nima oldim? Mening oilam yo‘q... men... men hech kimga kerak emasman...
Samir so‘zsiz, unga qo‘l uzatdi. Bag‘riga tortdi. Mira ko‘z yoshlarini uning ko‘ylagiga to‘kdi. Nafasi titradi.
– Men ketaman. Endi bu yerda turolmayman, – dedi o‘rnidan turishga urinar ekan.
Samir asta uni yelkasidan ushlab to‘xtatdi:
– Yo‘q. Bunday axvolda ketmaysan. O‘zingni qo‘yishga joying yo‘q hozir. Qol. Hech bo‘lmasa bir kechaga.
Mira indamadi. Bosh irg‘ab “xo‘p” degandek bo‘ldi.

Samir uni mehmonxonaga olib kirdi. Yorug‘likni pasaytirdi. Bar javonidan yengil ichimlik olib, ikkita stakanga quydi. Bittasini Miraga uzatdi. Mira ichdi. Ko‘zlarida hozir yig‘i emas, balki charchoq va bo‘shliq qolgan edi.
– Men o‘zimni bu dunyoda shunchalik keraksiz his qilyapman... Samir, men hatto qizimga ham, hech kimga kerak emasman...
– Shunaqa deb o‘ylama. Men hozir seni yoningdaman. Shunchaki vaqt kerak.
Mira bir zum Samirga qaradi. Unga ishonayotgandek qaradi. Keyin stakanni qo‘ydi. Boshini orqaga tashladi. So‘zsiz, sekin ko‘zlarini yumdi.
Bir necha daqiqa ichida og‘ir nafas olishga o‘tdi. U uxlab qolgan edi. Samir stakanni stolga qo‘ydi. O‘rnidan turdi. Balkon eshigini ochdi. Sovuq havoni chuqur yutib, sigaret yoqdi.
U balkonda turib, ichkaridagi Miraga qaradi.
Charchagan, biroq hali ham kuchli ayol. Ichkarida titragan yurak. Tashqarida jim tun.
Sofiya va Roman endi Miraning uyida yashamasdi. Ular shaharning boshqa chekkasida joylashgan kichik mehmonxonaga ko‘chib o‘tishdi. Hech kim ularga ortiqcha so‘z aytmadi — ular ham sukut saqlashdi. Mira esa o‘z uyida yashar, lekin har kuni to‘satdan eshik qarab ketardi — go‘yoki kimdir qaytadigandek. Samir ham o‘z uyida. Lekin unga ham hamma narsa endi boshqacha ko‘rinar edi. Har gal u Miraning ovozini eshitgandek bo‘lardi. Telefoniga kelgan oddiy xabar ham yuragini silkitar edi. Ular bir-biriga yaqinlashayotganini sezishardi. Hali sevgi emas. Lekin… issiq bir narsa paydo bo‘layotgan edi. Bu narsa so‘z bilan aytilmasdi. Ko‘z bilan aytilardi. Jim qarashlar, sokin "salom"lar, tasodifiy qo‘l tegishlari... Yurakdagi dog‘ asta-sekin ko‘kargan bog‘ga aylanishi uchun — vaqt ketyapti. Ammo ikki qalb endi bir-birini yo‘qotishni istamasdi.
Yuraklar ko‘z bilan so‘zlardi. Til ortiqcha edi. Eshik yopilishi kerak edi. Ammo... Mira bir lahzaga to‘xtadi. Samir hali burilmagan edi. Mira uning bilagidan ushlab qoldi.
– Qol... bugun ketma...
Samir sekin burildi. Ko‘zlarida hayrat emas — tushungan bir istak, aytilmagan bir iltijo bor edi. Mira hech nima demadi. Faqat qo‘lini ushlab, uni mehmonxonaga qayta yetakladi. Yorug‘lik sust edi. Radio ohangi hali ham fonida eshitar, lekin endi yurak urishlari ustun bo‘lib borardi. Samir uning qarshisida to‘xtadi. Uzoq tikilib qaradi. So‘ng sekin egilib, yana bir bor o‘pdi. Bu safar chuqurroq. Nafas qizigan. Yurak qattiqroq urgan. Mira qo‘llarini Samirning bo‘yniga qo‘ydi. Ularning lablari bir-biriga yopishdi. Nafaslar haroratini his qildi. Samir qo‘llari bilan uning yelkasiga tushdi. Ko‘ylagini sekin yechdi. Mira qarshilik qilmadi. O‘zi ham ko‘ylagini yelkasidan tushirdi. Ko‘kraklari ochildi. Nafasi sekin lekin chuqur tortildi. Samir tili bilan uning ko‘krak uchi atrofida aylana chizdi. Mira titradi.
– Samir… davom et… — dedi u, yengil ingrab.
Samir sekin tizzalab uning belini silab, tizzalari orasiga tushdi. Tursigini ohista yechdi. Mira hozircha yotmadi — u Samirning boshini boshi bilan yengil quchib, labidan o‘pishda davom etdi. Bu o‘pishlar asta yurak urishlarini kuchaytirardi. So‘ng, Samir uni sekin divanga yotqizdi. O‘zining ust-boshini yechdi. Asbobi shishgan, issiq va tayyor edi. Mira oyoqlarini ajratib, belini ko‘tarib qarshi yotdi. Ko‘zlari Samirga to‘la bo‘lib tikildi. Samir asta o‘zini pastga tushirdi. Asbobining uchini sekin Miraning issiq ho‘l asaldoniga tekkizdi. Mira “aaah” deb bir ohang chiqardi. Harakat sekin edi. U asta kirib bordi. Mira nafasini ushlab, ko‘zlarini yumdi. Ularni tanasi birlashayotgan edi. Bir zarba... so‘ng yana biri... asta... so‘ng kuchayib boradigan... har bir harakatda yurakdagi og‘riq chiqar, tanadagi ehtiros bilan aralashib ketardi.
Mira endi asta gapirayotgan edi:
– Ha... shunaqa… men… shunchalik uzoq kutganman… seni… bu iliqlikni…
Samir har zarbada uning belini ushlab, chuqurroq kirar, pastdan ko‘zlariga qarab yutardi. Ular o‘zaro nafaqat tanada, balki ruhi bilan bog‘lanayotgan edilar. Mira birinchi bo‘lib boshandi. Tanasi titradi. Qo‘llari Samirning orqasidan mahkam ushlab qoldi. Samir ham kuchayib borib, chuqur ingrab, ichkariga to‘kildi. Nafasi og‘ir edi. Divanda bir necha daqiqa jim yotishdi. Faqat yurak urishi va nafas ovozi. Samir uni bag‘riga oldi. Mira boshini ko‘ksiga qo‘ydi. Ko‘zlari yumilgan. Labida yengil jilmayish.
– Rahmat… — pichirladi Mira.
Samir faqat peshonasidan o‘pdi. Bu javob edi: “Men sen bilanman.”
-----
Xonada havo zaryadlangandek edi. To’rt kishilik dasturxon yozilgan. Shu on, bu yerda faqat to‘rt yurak kelajagini hal qilmoqchi edi.
Mira asta boshini ko‘tarib, ko‘zlarini devordagi soatga qadadi. Yuragi og‘ir urayotganini bildirmaslikka urinib, stakandagi suvni og‘ziga olib, asta yutdi.
Derazadan Romanning mashinasi ko‘rindi. Ustidan sal