divanga yotqazdi. Ko‘ylagining yuqori qismini yengil silkitdi — tugmalari o‘z-o‘zidan yechilganidek ochildi. Oppoq, tarang ko‘kraklar ochildi. Samir og‘zini ular tomon yo’naltirdi. Tishlari bilan so’rg’ichlarini tortqilab so’ra boshladi. Mira esa hamon qo’llari bilan uni itarishga harakat qilar, ammo kuchi yetmasdi. Tili bilan uchini aylantirib yalardi. Mira titradi. Nafasi to‘xtab qolgandek bo‘ldi. Qo‘llari yurib, tizzasidan ushlab, sonlari orasiga kirdi. Tursigini barmoqlari bilan ikki yonlama tortib, yechib otib yubordi. Mira qarshilik befodaligini tushina boshlagandi, ammo shunday bolsada kuchsiz harakat qilardi. Ko‘zlarini ochdi, oyoqlari orasida ishqalanayotgan qo’l harkatlaridan extiroslari uygona boshlagandi. Ko’zlari Samirga qaratolgan, ko‘zlarida “qil” degandek bir jim iltijo bor edi. Samir unga asta asbobini ishqalab, tizzalab asbobini kirita boshladi. Ko‘zlarini olib qochmagancha, uning orasiga haraatlarini tezlashtirdi. Miraning immmmmm immmm deb ingrashi unga o’zgacha tasir qilardi. Harorat... yumshoqlik...
– Ohh... – dedi Mira. Boshini yostiqqa bosdi. Lablarini tishlab.
Samir harakatni sekin boshlab, tezlashtirdi. Har bir zarba chuqurroq, asta tezlashayotgan. Divan astoydil silkinardi. Miraning oyoqlari orqaga tortildi. Samir belini egib, to’xtovsiz Mirani sikardi, so‘ng bir soniyaga to‘xtab, oxirigacha tiqib chiqaradi.
– Qanday rohat... – pichirladi Samir.
Mira nafas oldi, sekin “Tezroq... kuchliroq...” deb shipshidi.
Samir zarbalarni kuchaytirdi. Endi u Miraning tanasini bo‘ysundirib, devorga bosayotgandek edi. Har harakatdan keyin Mira baland ovozda ingrardi.
– Qani, baqir baqir yana yana immm? – dedi Samir.
Mira labini tishladi. Qarshi javob bermadi. Boshini ohangda silkitdi.
– Senga hohlaganingni beraman, Samir... hohlagancha...
Ular bir vaqtning o‘zida boshandilar. Samir o’ylab o’tirmasdan Miraning ichiga bo’shandi. Mira chinqirib, belini qattiq orqaga tortdi. Titrog‘i butun tanasini qamrab oldi. Aloqadan so‘ng ular holsiz yotib qoldi. Mira Samirning ko‘ksiga boshini qo‘ydi. Ko‘zlari yumilgan. Nafas og‘ir. Ammo hayollarida nima qilib qo’yganini o’ylab tinchlana olmasdi.
Ammo Samir uchun bu hali yetarli emas edi. Uning ehtirosi yanchilgan emasdi. U yana o‘rnidan turdi... va Miraning og‘zini ko‘z ostiga oldi... Divanda ko‘kraklarini qimirlatib, nafasini to‘g‘rilayotgan Mira charchagan ko‘zlarini shiftga qadarkan, tanasining hali ham titrab turganini his qilardi. Samir esa yonida yotar, ammo ko‘zlarida hali so‘nmagan yong‘in bor edi. Uning ichidagi o‘ch hali o‘chmagan edi. Samir asta o‘rnidan turdi. Ko‘kragidan ohista tushgan Miraning boshini qo‘llari bilan quchdi. Barmoqlari uning silliq sochlari orasiga botdi. So‘ng asbobini sekin Miraning lablariga yaqinlashtirdi. Mira ko‘zlarini ochdi. Ko‘zlarida bir oz hayrat va bir oz ikkilanish bor edi.
– Samir… bu... bu yetmadimi?
Samir asta, past ovozda, ammo qat’iy ohangda dedi:
– Yo‘q, Mira. Men hohlayman... seni….
U asbobini Miraning lablariga tekkizdi. Issiq, puls urayotgan uchi ohangda yurak urishidan xabar berardi. Mira bir zum ko‘zini yumdi. Nafas oldi. So‘ng... lablarini sekin ochdi. Asbob asta og‘ziga kirib bordi. Dastlab pastga tushmadi — faqat lablar orasida asta harakatlandi. Samir barmoqlari bilan boshini ushlab, asta silkitdi. Til uchi bilan asbobning pastki chetini yalab, yengil harakat bilan yuqoriga qarab siljidi. Ammo Mira ojiz emasdi — u bo‘ysunardi. Samir og‘ziga to‘liq kirgach, boshini biroz bosdi.
– Qani... ko‘rsatchi, ... – dedi u xirillagancha.
Mira pastdan yuqoriga qarab, ko‘zlarini yumdi. Og‘zida harakatlar asta tezlashdi. Til harakatlanar, ba’zan yalab, ba’zan so‘rib, ba’zan boshini sekin orqaga olib, asbobni chiqarib, yana qayta chuqur oxirigacha og’ziga olardi.
– Shunaqa... shunaqa... Mira, – dedi Samir, ko‘zlarida ehtiros o‘ti bilan.
Samir harakatni kuchaytirdi. Endi boshini ikki qo‘li bilan qattiq bosdi. Og‘iz ichida “chak-chak” ovozlar, lablar orasidagi ho‘l tovush, til harakati va Miraning qaltirab yutayotgan nafasi xona devorlarida aks sado berayotgandek bo‘ldi. U asta boshandi. Og’ziga to‘liq to‘kildi. Ammo asbobni chiqarmadi. Mira ko‘zlarini katta ochdi, ammo so‘zsiz bo‘ysundi. Tilining orqasiga yig‘ilgan issiq suyuqlikni yutdi. Nafas oldi. Ko‘zidan bir tomchi yosh tushdi — bu og‘riq emasdi. Bu taslimlik edi. Samir asbobini asta chiqarib, sekin uni siladi. Mira og‘zini ochgancha, hozirgina ro‘y bergan hislarni o’ylab boshi pastda qoldi.
Bir necha daqiqa sukut. Nafaslar og‘ir. Yuzlar qizigan. Ko‘zlar jim.
Samir uning yuzini silab:
– Endi... endi navbat haqiqatga, – dedi.
Samir divan chetida, pastga tikilgancha o‘tirardi. Tanasi hali yangi boshanish rohatida edi, ammo yuragi yana qattiqlashgan, zo‘r berib urardi. Miraning sochlari yelkasiga to‘kilib yotardi, boshi orqasida, lablari ochiq, ko‘zlari shiftga qadalgandi.
Ular nafaqat yalang‘och — ular bir-birining ichiga qarab yotgan edilar.
Samir nihoyat gap boshladi.
– Mira...
Mira sekin boshini burdi. Lablaridagi rohatning ilikda qolgan titrog‘i hali yo‘qolmagan edi.
– Men bugun ularni ko‘rdim.
– Kimni? — dedi u, yuragi to‘xtab qolgandek.
Samir telefonini oldi. Ekranni ochdi. Kamera arxividan videoni tanladi. Sekin, jim turib, telefonni Miraning qo‘liga berdi.
Mira bir necha daqiqa jim qaradi.
Ekranda mexmonxona, Shiftdagi kamera rakursida. Roman tik turgan. Uning oldida tiz cho‘kkan Sofiya. Og‘ziga tiqilgan asbob. Og‘zini ochgancha, boshini orqaga silkitib, harkatlanardi. Roman esa boshidan bosib, og‘ziniga berardi.
Sofiyaning ingrashi, Romanning past ovozda "meniki bo‘lgin" degan pichiriq ovozlari... hammasi aniq eshitilardi.
Miraning qo‘lidan telefon sirg‘alib tushdi. U joyidan qimirlamadi. Ko‘zlari ochiq. Nafasi yo‘q edi go‘yoki.
– Samir… bu… bu rostmi?..
– Kamerani o‘zim o‘rnatganman. Har kuni u ketganimdan keyin u keladi. Har kuni. Va… Mira… bola ham Romanniki. Men ishonchim komil. Men himoyasiz qilmaganman biror marta ham.
Mira gapirmadi. O‘rnidan turdi. Yurmasdan, oyoqlarini yig‘ishtirmasdan, yalang‘och holatda stulga o‘tirib qoldi. Uning ko‘zlaridan yosh emas — sovuq, jimlik, titroq.
– Demak... uyda ham… men uxlayotgan payt… bu uyda… men ishda bolgan paytlarim….
Samir yaqinlashdi. Unga qo‘l cho‘zdi. O‘tirib, boshini quchdi.
– Sening ko‘zingda nima borligini ko‘rdim men. Sen... sen yolg‘izsan. Mira sekin boshini Samirning yelkasiga qo‘ydi. Yig‘lamadi. Lablarini biroz titratdi. Nafas oldi. So‘nggina shivirladi:
– meni olib bor ...
Samir unga qaradi. Ularning o‘rtasida tilda emas — tanada, yurakda, ko‘zda bitta til paydo bo‘ldi. Qasos. Ham sevgiyam. Kvartira eshigi ochiq emas edi. Samir kalitni ilindi. Mira sekin yurdi. Ichkaridan hammomdan bug‘ va engil ingrash ovozlari eshitilib turardi. Ular yurdi. Nafas olmay. Harakat tovushsiz. Poyafzallar yechilgan. Yaqinlashishdi. Eshik orqasidan eshitildi:
– Ha... shunaqa... tilingni aylantir... chuqurroq...
– Mmhh... mhh... Roman...
Shu on... Eshik ochildi.
Roman – to‘liq yalang‘och. Asbobi – Sofiyaning og‘zida. Sofiya tizzalab