qo‘yilgan qo‘llari, yuragini bosib turgandek bo‘ldi. Hammomdagi xoch, telefon orqali berilgan yolg‘on ismlar, hansirashlar, sovuq ko‘zlar...
“Bu u emas. Bu men tanigan Sofiya emas.”
Ertasi kuni u hech narsa demasdan ishga chiqdi. Ammo ishxonadan chiqishdan oldin mashinasida o‘tirib bir necha daqiqa internetni titkiladi. Yashirin kuzatuv kameralarini ko‘rdi. Eng kichik, simsiz, ko‘rinar ko‘rinmas, mobil telefonga ulanadigan kameralardan bir nechtasini tanladi.
Ular ertasiga yetib keldi. Sofiya o‘sha kuni "Doktor ko‘rigiga ketaman" degan edi.
Sofiya eshikdan chiqqach, Samir darrov ishga tushdi. Qurilmani ishga tushirib, kvartiraning har burchagini tekshirdi. Uyda bo‘lishi mumkin bo‘lgan har qanday ehtirosli, intim lahzalarni to‘liq yozib oladigan joylar tanlandi:
• Mehmonxona – divan ro‘parasidagi gul donasi ichida
• Yotoqxona – shift ostiga chiroq ichiga o‘rnatilgan
• Hammom – yuqori tokchadagi kir yuvish parasholari ortiga.
Hammasi sinovdan o‘tkazildi. Telefoniga bog‘landi. Tasvir tiniq, ovoz aniq edi.
Kechasi Samir unga:
– Men ertaga ish yuzasidan Samarqandga chiqib ketaman, kech qaytaman yoki ertasiga, — dedi.
Sofiya quvonch bilan kulib:
– Sensiz bir o’zim nima qilaman, tezroq qayt — dedi jilmayib. Ammo yuragi ichkarida gursillab urardi. Samir bu so’zlar soxta ekanligini xis qilib tursa ham, soxta so’zlarga javoban:
- Men ham jonim tezroq qaytishga harakat qilaman.
Samir mashinasida sekin chiqdi. Biroq u uyga yaqin joydagi ko‘p qavatli uylar orasiga haydadi. Telefoni qo‘lida. Kamera ilovasi ochiq.
Unga uzoq kutishga to‘g‘ri keldi.
Tushdan keyin soat 14:37 da kvartiraning eshigi ochildi. Ekranda ko‘rindi — qora sport kiyimida, kapyushoni boshida, yuzining yarmi ko‘rinmaydi. Ammo Samir bu harakatlarni, bu yurishni, bu gavdani darrov tanidi.
Bu Roman edi. O‘zining qaynotasi. Sofianing O‘gay otasi. Uning xotini Sofiya... sevgilisi.
Samir labini qattiq tishladi. Qo‘lidagi telefon titrardi. Yuragi esa birdan sekinlashgandek bo‘ldi. U titrayotgan qo‘llari bilan ekranga tikildi. Kamera hali yotoqxonani ko‘rsatmayotgan edi. Ammo mehmonxonadan ovozlar eshitila boshladi.
– Qani, turgin shu yerga, — dedi tanish, qattiq, erkak ovoz.
– Ertagacha senikiman Roman, Samir ertaga qaytadi.
Sofiyaning xoxolab kuldi. Samir mehmonxona kamerasiga o‘tdi. Ko‘rgan manzara... hayotida hech qachon ko‘rmagan, hech qachon tasavvur qilmagan manzara edi. Roman tik turgan. Sofiya esa oldida tizzalab o‘tirgan. Uning oyoqlari orasiga boshini suqgan. Og‘zi bilan Romanning asbobini tinimsiz yalab so’rardi. Qo‘llari bilan ushlab, tizzalarida siljib turardi. Sofiya har harakatda og‘zini to‘liq ochishga harakat qilardi. Uning ko‘zlari pastga qaragan, qo‘llari Romanning sonlarida. Ba’zida bir qo‘li bilan asbobni yuqoriga qarab burib, tilining uchi bilan pastki tomonini yalay boshlardi. Har gal Roman "ohh..." deb shitirlaganida, Sofiya kuchaytirardi. Roman bir qo‘li bilan uning boshidan bosib, tezroq harakat qilishga majbur qilardi.
– O‘sha tuni seni bu tarzda jazolaganim esimda, – dedi Roman, kulib.
– Menga yoqgandi... yana jazolashingni hohlayman, — degan shivirlov Sofiyaning og‘zida asbob bo‘lishiga qaramay aniq eshitildi.
Samir... telefonini titratib o‘chirmoqchi bo‘ldi. Ammo yo‘q. U ko‘rishni to‘xtatolmadi. Ekrandagi yirtqich harakatlar, uning uyidagi mehmonxona uning rafiqasi, uning ishonchi, uning bolasi — hammasi bir necha daqiqada portlab, kulga aylandi.
Samirning yuragi o‘z joyidan chiqib ketgudek urardi. Orqa o‘rindiqda yotgan uzun pichoqni qo‘liga oldi. Unga qarab uzoq o‘tirib qoldi. Ko‘zlaridagi yong‘in bir zumda butun tanasini kuydirdi.
- Men endi ularni o‘ldiraman... — degan o‘y uni to‘ldirdi.
Ammo... keyingi daqiqa u bir so‘z esladi. Mira.
Va... u yo‘nalishini o‘zgartirdi.
Tungi shahar ichida suzayotgan mashina. Faralar nurida yaltirab turgan asfalt go‘yoki Samirning o‘y-xayollari singari sirg‘alib ketardi. Uning yuragi jim urayotgandek edi. Boshida aylanayotgan birgina sahna — mehmonxonada tiz cho‘kkan Sofiya, og‘zida Romanning asbobi, ko‘zlaridagi mamnunlik...
Pichoq yonida. Yuragi titrab tursa-da, qo‘li hotirjam. U boshida ularni o‘ldirishni rejalashtirgandi. Ammo... Mirani esladi.
“Balki u ham qurbon. Balki u ham men kabi.”
Bu fikr bir lahza ichida butun o‘chni boshqa yo‘nalishga burdi. Endi Samir biror kimsani emas — haqiqatni fosh qilishni xohlardi. Va undan oldin... undan oldin ichidagi ehtirosni, alamni, istakni... chiqarishi kerak edi. Do‘kondan kuchli ichimlik olib, Miraning uyi tomon yurdi. Eshik ochildi. Qarshisida xush iforli, yengil soch turmakli, oppoq chiroyli ko‘ylakdagi ayol Mira edi.
– Xush kelibsan, Samir Kiraver, — dedi u har doimgidek o‘zini tutgancha.
Samir jilmayishga urindi. Ammo labining burchagida qattiqlik sezilardi. Ular dasturxonda o‘tirishdi. Ovqat tayyor. Vino quyildi. Ichkilik biroz og‘ir bo‘lsa-da, Mira shirinlik bilan o‘qilgan hazillar bilan muhitni iliqlashtirdi. Ammo Samirning ichida bir bo‘g‘iq kuch har daqiqa ko‘tarilardi. U Miraning sonlariga qarar, har safar bir oz uzoqroq to‘xtar, yelkalari orqasidan ko‘z yugurtirar, tanasining tiniqligi, ko‘zlarining bexabar ohangidan ich-ichiga qamab borardi.
Ichkilikni ko‘proq ichdi. Fikrlari loyqalanmadi. Aksincha — charaqlab ochildi.
U ichidan o‘yladi:
“Ular mehmonxonada, qaysi joyda bo‘lmasin bir-birini yeb yotishganida bu ayol — mana shu ayol — Qani, nega menga mumkin emas?”
– Yana quyaymi? — dedi Mira stakanni ko‘tarib.
– Yo‘q... yetadi, – dedi Samir.
Qo‘lini Miraning soniga sekin qo‘ydi. Bu harakat ohista, yengil edi. Ammo...
Mira beixtiyor qaltiradi. Ko‘zlari unga qaradi. Xayron edi. Samir endi qaror qilgan edi. Hali aytmagan, lekin aytishi kerak bo‘lgan haqiqatni, tanasining harorati bilan tushuntiradi. U stuldan sekin turdi. Mira qimirlamadi. Ammo yuragi tez urardi. Samir uning yoniga bordi.
Nihoyat, yuragini tilib turgan bir savol labidan chiqdi:
– Ular... ularga mumkin. Bizga yo‘qmi?..
Mira hech nimaga tushindadi, cho‘chidi.
– Nima deyapsan, Samir?
Ammo Samir javob bermadi. Faqat sekin egilib, uning lablariga to‘satdan yopishdi...
Miraning lablariga to‘satdan yopishgan Samir, o‘zini tutolmasdi. Bu o‘pich mehrli emasdi. Bu o‘pich ehtiros, alam, va qasosning portlashi edi. Ko‘zlarini yumgan Mira esa bunga tayyor emasdi — lekin tanasi, yuragi… boshqacha javob berayotgan edi.
– Samir… to‘xta, bu... bu noto‘g‘ri, – dedi Mira, asta itarib.
Ammo Samir uni quchoqlagancha, labidan ko‘krak tomoniga o‘tib, yengil tishlab o‘pa boshladi. Nafaslar og‘irlashdi. Mira ko‘zlarini yumdi, biroq qo‘llari hali ham uni itarmoqda edi.
– Iltimos... kerak emas... bu gunoh... axir men... men Romaning xotiniman…
Samir uning ko‘zlariga tik qarab, asta, ammo qat’iyat bilan shivirlaydi:
– Ularga mumkin... bizga yo‘qmi?
Bu so‘zlardan Mira hech nimani tushinmas, Samirni o’zidan uzoqlashtirishga harakat qilar edi. Bu nafaqat Samirning alamini, balki uning yuragidagi chuqur og‘riqni ham teshib o‘tgan edi. Biroz jimlik bo‘ldi. Faqat yurak urishlari. Nafas. Titroq. Samir uni dast ko’tarib