sensiz, sensiz, men yo‘qman, — deb lablari tinimsiz uning to’g’ri kelgan joyidan o’par edi.
Sofiya cho‘chidi.
– Roman, iltimos, hozir emas... ular kirib qolishadi... Roman... iltimos... — dedi titroq ovozda.
Ammo Roman to‘xtamasdi. Ular ikki qavatdagi balkon yonidagi bar oldida turishardi. Roman Sofiyani devorga tirab, qo‘lini uning ko‘ylagining ichiga tiqdi. Uning ko‘kraklarini chiqarib, so‘rib ezib, ularga g‘azab va ehtiros bilan yopishdi.
Sofiya “To‘xtagin!” demoqchi bo‘ldi. Ammo ojiz edi. Vujudiga o‘t bo‘lgan ehtiros kuchliroq edi.
Roman Sofiyani orqasiga og‘irdi. Uning yuzini balkon oynasiga qaratdi. Pasda o‘tirgan Samir va Mira ko‘rinib turardi. Har qanday vaqtda biri yuqoriga chiqishi mumkin edi.
Roman Sofiyaning kalta ko‘ylagining ortidan tursigini pastga tushirdi. Unga orqadan, shunchaki — balkonning oynasiga qaragan holatda qattiq qattiq asbobini Sofianing amiga kirita boshladi.
Sofiya barmoqlarini oynaga tirab, tebranishga bardosh berardi.
– Roman... Roman... iltimos... ohhh...
Roman unga nisbatan mehrli edi. Bu aloqa xavf, ehtiros, qo‘rquvga aralashgan begona lazzat edi. Shunday rohatli lahzalarda ikkalasi ham boshandi.
To’xtovsiz kirayotgan asbobning harakatlarida Sofianing ko’zlari suzilib yumilib ketar ammo ko’zlarini balkon oynasidan uza olmasdi. Sonlari titrar, Romanning to’xtovsiz harkatlaridan sonlaridan suv oqardi. Aloqadan so‘ng kiyimlarini to‘g‘rilab, avval Sofiya, birozdan keyin Roman tashqariga chiqdi. Samir Sofiyaning yuzidagi o‘zgarishni sezdi, ammo e’tibor bermadi.
Kunlar o‘tmoqda. Endi har kuni yoki kun ora Roman Sofiyaning kvartirasiga borardi. Aloqalar doimiy, kuchli, har galgisi go‘yoki so‘nggisidek bo‘lardi. Sofiya uni yuragidan, tanasidan, miyasi va ongidan chiqarolmasdi. Roman esa... u allaqachon Sofiasiz hayotini tasavur qila olmasdi.
Samir hech narsadan shubhalanmasdi. Lekin... bir kun... o‘sha kun keldi.
Sofiya o‘ziga-o‘zi so‘z berib, bu aloqani to‘xtatmoqchi bo‘lgan edi. Har gal Romanning tanasi unga tegsa, qarshilik qilmoqchi bo‘lardi. Har gal o‘zini to’xtatmoqchi bo‘lardi. Ammo... har gal u taslim bo‘lardi.
Endi ularning aloqalari doimiyga aylangandi. Har kuni emas, kun ora. Ba’zida kechasi. Ba’zida tush payti. Samir ishdan chiqishi bilan “Hozir boraman, sevgilim,” deb yozar, Sofiya esa unga "Sog‘indim" deb javob qaytarardi. Ammo bu so‘zlar yolg‘on edi. Chunki u shundoqqina undan avval boshqa erkak — o‘gay otasining kuchli bag‘rida qoniqib ingragan bo‘lardi. Bir kuni tushlikdan so‘ng Roman kirib keldi. Sofiya unga eshik oldida “Ehtiyot bo‘l!” deb pichirlab eshikni yopdi. Mehmonxona sokin. Deraza soyasi gilam ustida yotar, nafaslar ham eshitilardi. Roman hech qanday so‘zsiz, yirtqich kabi unga yopishdi. Sofiya xuddi kutgandek, unga orqa qilib stulga tiraldi. Roman esa orqasiga o‘tib, uning tizzasigacha ko‘tarilgan yupqa tursigini echib tashladi. Uning asbobi yirtqichlikka to‘la edi. Og‘ir, qattiq va ko‘tarilgan. Sofiya allaqachon extiroslar og’ushida edi. U qarshilik qilmasdi. Faqat tebranar, barmoqlarini stulga tirab, titrar edi.
– Tezroq… – dedi u, hushtakday nafas chiqarib.
Roman birdan orqa tarafdan uni kuchli bosdi. Birinchi zarb, ikkinchi... ularning ovozlari xona devorlariga urildi. Har galgi zarbadan so‘ng Sofiyaning "ohh... ahh..." degan hansirashlari kuchayardi.
– Kimnikisan? – deb shitirladi Roman, unga kuchli zarba berar ekan.
– Seniki... seniki... faqat seniki, — dedi Sofiya xirillagan nafas bilan.
Roman uni tizzasiga olib o‘tirg‘izdi. Uni baland qilib ko‘tardi. Unga yuzma-yuz qarab, asbobni zarb bilan kiritdi. Sofiya chinqirib yuboray dedi. U labini tishlab ovozini ichiga yutdi. Ko‘zlari suzilgan, qo‘llari Romanning yelkalarini mahkam ushlagan edi. Bu aloqa — sevgidan, xiyonatdan yasalgan edi. Va bu ularning shaxsiy qaramligiga aylangandi. Ular bir-birini yeb bitirar, bir-birini yirtqichlarcha qoniqtirar, lekin yuraklari doim sevgiga to’la edi. Ikki tana bir butunday ichiki portlash yuz berib, Romanning issiq spermalari Sofinaning qinida harakatlanib, Sofianiki bilan aralarib ketdi. Uzoq, birga, hansirab. Sofiyaning ichiga to‘kildi.
Ammo bularning bari... Samir uchun ko‘rinmasdek edi. Hozircha...
U kun juda oddiy boshlangan edi. Samir ishdan ancha charchab qaytdi. Sofiya uni quchoqlab, yuzidan o‘pdi. Ovqat tayyor edi. Tinch oilaviy kecha edi, go‘yoki.
Ammo hammomga kirgach, bu sokinlik ketdi.
Yuvinib bo‘lgach, Samir artinish uchun sochiqni olish uchun qo‘lini cho‘zdi. Sochiq ilgichiga qo‘li tegdi... ammo pastga tushgan bir narsa ko‘ziga ilindi.
– Nima bu?.. — dedi o‘ziga o‘zi past ovozda.
U bukilib, sochiq ostidan o‘sha narsani oldi.
Bu erkaklar uchun mo‘ljallangan zanjirli xoch edi. Og‘ir, erkak hidli, va chiroq nurida chaqnayotgan kichik metall xoch. Og‘irligini kaftida his qilarkan, yuragi bir lahzaga urmay qoldi.
Uning miyasi darhol xotiralarni qidirdi. “To‘yda Sofiya bunday narsa taqmagandi... u hatto xochdan voz kechganini o‘zi aytgandi... Unda bu kimniki?..”
Xochga yana bir qaradi. Bu xochning o‘ziga xos edi. Bu yangi emasdi. Bu ko‘p marta taqilgan edi.
Ko‘zlarini yumdi. Nafas oldi.
– Kimniki bu... – dedi yana o‘ziga past ovozda.
Ammo u hech nima demadi. Hech qanday savol bermadi. Xochni sochiq ortiga ehtiyotkorlik bilan qo‘ydi. Sochiqni ham ilib, hammomdan chiqdi.
Zohiran, hammasi oddiy edi. U televizor qarshisida o‘tirib, film ko‘rayotgandek tutdi o‘zini.
Ammo yuragida shubha — qora tuman singari to‘planayotgan edi.

Bir ozdan so‘ng, Sofiyaning telefoni jiringladi. U birdan irg‘ib turdi. Samir unga qaradi. Telefonni qo‘liga olib, bir lahzaga ekranga qarab qotib qoldi. Va keyin o‘zini tiklab:
– "Alo Regina ha yaxshimisan…" — deb kulib javob berdi.
Ammo Samir... nazarini telefondan uzmas edi. U ko‘rdi: telefonda yozilgan ism "ROMAN" edi.
Sofiya "Regina" deb gapirardi, ammo ovozidagi titroqni Samir eshitdi. Juda nozik ohang, juda sun’iy kulgu. Hattoki, hansiragan ohanglar... past, ammo bor edi.
Sofiya o‘zini ko‘zga ko‘rinmas aktyoradek tutardi. U kulib gapirarkan, yelkasini o‘ynatar, go‘yoki hazillashardi.
– Ha, ha... men ham seni sog‘indim, ertaga kechqurun ko‘rishamizmi? Yaxshi.
Telefonni qo‘ydi. Samir uning ko‘zlariga qaradi.
– Kim edi?
– Regian... dugonam... – dedi Sofiya osongina.
– Hmm... — dedi Samir va yana televizorga qaradi.
Sofiya esa hammomga yurdi. Yuragi gursillardi. Ichkariga kirib, ko‘zlari bilan darrov xochni qidirdi. Va... u yerda edi. Sochiq ortida. Yashirin, ammo juda ham ko‘rinadigan joyda.
“U ko‘rmagan... u ko‘rmagan bo‘lsa kerak. Ko‘rganida, so‘ragan bo‘lardi. So‘ragani yo‘q. Demak, bilmaydi. Hech nimani bilmaydi.” — deb o‘yladi Sofiya.
Xochni sekin olib, sumkasiga yashirdi. Og‘zini mahkam yopdi. O‘zini xotirjam tutdi. Ammo... Samir esa hammasini ko‘rdi. Ammo sukut saqladi. Uning ichida yong‘in yoqildi. Va bu yong‘in, hozircha, so‘zsiz edi...
Samir endi hech qanday tasodiflarga ishonmasdi. Yuragini kemirayotgan bu jim shubha — uni har kuni ichkaridan kuydirar, va endi bu tuyg‘uni inkor qilish imkonsiz edi. U kechasi uxlay olmadi. Qorni orasiga