Bu safar o‘pish emas edi. Bu — e'tirof edi.

U chiqib ketdi. Qadam tovushlari ostonadan uzoqlashdi. Uy yana sokinlikda.

Ammo men bilardim: endi bu uyda faqat jimlik emas. Endi bu yerda bir tunlik tutashuvning issig‘i yashayapti.

Men esa... o‘zimni yo‘qotgancha, lekin chin yurakdan tanlab, u yo‘q yo‘ldan yurgancha, faqat bir haqiqatni angladim:

“Ba’zi kechalar gunoh emas... ba’zi kechalar — hayotning o‘zi.”


Oradan oylar o‘tdi.

Hayot yana o‘sha — jim, tartibli, silliq. Shahnoz endi boshqa ko‘z bilan qaraydi menga — bir paytlar “opa” deb atagan yurak, endi har safar qaraganimda boshqa ritmda uradi.

Biz birga yashayapmiz. Ammo hech qachon bu haqda yana og‘iz ochmadik. Biz kechani unutmadik — lekin hech qachon uni takrorlamadik ham. Chunki o‘sha bir kecha yetarli edi.

Men unga boshqa tegmadim.

U ham menga hech narsa demadi.

Lekin... ba’zi vaqtlar yolg‘iz qolsak u shunchaki quchadiyu, yana ko‘ksimga boshini qo‘yib jim qoladi. Nafasi yelkamga tegadi. Uning yurak urishi qulog‘imga uriladi. U holda esa men shunchaki ko‘zlarimni yumaman.

Lekin bilaman.

Ikki yurak ichida — biz hali bir zumda tirikmiz. O‘sha kecha bizni o‘ldirmadi.

U — bizni yashirib qo‘ydi. Hech kim bilmaydi.

Lekin biz bilamiz.

Bu — yurt bilan emas, yurak bilan kechgan ehtiros edi.

Va men... har safar unga qaraganimda, ichimda bir so‘z jimlikda pichirlab o‘tadi:

“Agar yana takrorlansa... men yana tanlayman.”


Tugadi...